The Art to Live

de kunst om te leven –

de Kunst van het Leven

Wij verzamelen hier alles wat iemand nodig kan hebben om zijn of haar leven, naar eigen wensen, in te richten.

Dat begint met herkennen en verwerken van trauma’s, geven van informatie over persoonlijke ontwikkeling, onze ideeën over hoe je jouw leven in kunt richten en hoe je gezond kunt leven. De website is ontstaan uit mijn behoefte mijn verhaal te vertellen. Hoe ik ben veranderd van een jongetje dat zelfmoord wilde plegen, tot iemand die blij en dankbaar is voor het leven en dankbaar is voor iedereen die heeft bijgedragen aan mijn ontwikkeling.

 

Mijn verhaal

begint met een klein stukje over mijn vader en moeder. Mijn vader was eerstgeborene op een kleine boerderij, met 1 zus en 10 halfbroers en zussen. Zijn stiefmoeder mishandelde hem, dwong hem om na de lagere school te gaan werken en zijn geld af te geven. Op 16-jarige leeftijd ontvluchte hij het huis, maar pas nadat hij op zijn 21e was ondergedoken in Duitsland kreeg hij de vrijheid om zelf wat op te bouwen. Daar ontmoette hij mijn moeder. Dochter van een grote boer, dus paste het niet om te trouwen met een boerenknecht….. Hij was boven gemiddeld intelligent en had, in zijn beleving, nooit de kans gehad zich te ontwikkelen zoals hij wilde. Dat was zijn grote frustratie. Een frustratie die hij afreageerde op zijn eerstgeboren zoon. Die er alles voor over moest hebben, om te bereiken, waar hij de mogelijkheid niet toe had gehad. Die zoon was ik. En je begrijpt het: het was nooit goed genoeg. Daarnaast was de enige manier die hij had geleerd om dat te tonen: slaag. Regelmatig en buitensporig. Mijn moeder had vanuit haar Duitse opvoeding geleerd dat ze altijd achter haar man moest staan. Dus hoewel ze het er niet mee eens was, werd de mishandeling niet voorkomen en soms zelfs ondersteund.
Ik kan hier nog veel meer over schrijven, maar het is geen biografie. Het is een uitleg over hoe je in een situatie kunt belanden waarin je, met alle goede wil van de wereld, in een opvoeding heel veel dingen verkeerd aanpakt.

Een vriend van mij las de eerste versie van mijn verhaal en zei me: “Jij legitimeert je niet. Uit jouw verhaal blijkt niet wat je hebt doorstaan. Om lezers te laten weten dat je weet waarover je praat moet je meer vertellen over wat er met je is gebeurd.”
Maar hoe dan? Ik weet bijna niets meer van mijn jeugd van vóór mijn 15e. Ik weet nog dat ik door de keuken vloog en dat moeder gilde, omdat ik bijna op de gloeiendhete oven belandde, maar het meeste weet ik door verhalen van mijn zus achteraf. Dat zij nog steeds nachtmerries heeft, omdat ik van boven de trap af werd getrapt. Ik weet dat ik als 11-jarige in de kamer stond en de beslissing nam om van een “situatie” weg te lopen, wanneer ik emotioneel zou worden. Voor mijn gevoel werd ik altijd geslagen wanneer mijn vader kwaad was en dat gebeurde regelmatig.
Nú weet ik dat de gevolgen voor mij dramatisch waren.

Ik was iemand:

  • met een groot minderwaardigheidscomplex.
  • Die het mensen naar de zin wilde maken, maar geen contact kon leggen of vriendschappen sluiten.
  • Met een groot empathisch vermogen, maar had een dikke muur rondom mij gebouwd.
  • Zonder vrienden, een einzelgänger, zonder eigenwaarde, zonder dankbaarheid, zonder liefde.
  • Met een inwendige kwaadheid, die vooral naar buiten kwam als er aanmerkingen kwamen op de persoon.
  • Die extreem goed was in zijn vak, maar met lichaamstaal zei: hier ben ik, misbruik me, ik ben een makkelijke prooi. (Ik ben in mijn zakelijke loopbaan in de loop der tijd voor meer dan 5.000.000 Euro opgelicht.)

Mensen die mij uit mijn jeugd kennen zullen zich afvragen of dit dezelfde persoon is die zij kennen. Ik sprak niet over wat er met mij gebeurde en over het algemeen was ik een vrolijke makkelijke knaap. Daarbij – en daar komt het mooie van de kosmische ontwikkeling – kwamen er iedere keer weer dingen op mijn weg die de scherpe kanten eraf haalden. De ongerepte natuur van een pas opgespoten moerasgebied, waar ik mij dagelijks terugtrok. De schooljuffrouw die mij thuis uitnodigde voor een gebakje en een kop thee. De bakker op de hoek bij mijn lagere school die, omdat ik altijd vol blauwe plekken zat, iedere dag een gebakje klaar had staan. Mijn muzikale ontwikkeling, vanaf mijn 14e jaar het stijldansen, waarbij mijn zelfvertrouwen een “boost” kreeg, doordat ik op mijn 17e de kans kreeg als assistent dansleraar iedere avond op de dansvloer te staan. 

Op mijn 16e sloeg ik terug, wat direct het einde was van de lichamelijke mishandeling. Maar ik heb daarna nog regelmatig in tranen gestaan, wanneer bijvoorbeeld medewerkers van pa zeiden “Hij heeft toch maar 1 zoon” (mijn broer), of mijn 2 dochters die voor hem niet zo interessant waren, want dat waren geen jongens.

Toch is alles meer dan goed gekomen. Lees daarvoor mijn stuk over genezing. 

 

Genezing

begint met vergeving. Je kunt de veroorzaker vergeven. Daarvoor heb je die persoon niet nodig, vergeving begint met acceptatie van wat er is gebeurd. Je maak de keuze om niet in het verleden te blijven leven, maar te vergeven. En niet alleen de betreffende persoon, maar ook alle omstanders en nog belangrijker: Jijzelf. Dat jij het hebt laten gebeuren.

Ik kende het verhaal van mijn vader en dat maakte het voor mij gemakkelijker te vergeven. Het was het begin van een verandering die mij toch nog 7 jaar heeft gekost. Voor mijn gevoel had ik mijn problemen toen voor 70% opgelost, maar ik zat vast. Hoewel ik goed over mijn ervaringen kon praten, voelde ik niets voor professionele hulp. Dat kwam niet in mij op, ik was tenslotte niet gek. Een maal per jaar werkte ik bij een pony concours als vrijwillige parkeerwachter. Je hangt een groot deel van de dag rond en dan bespreek je zaken met een te vertrouwen collega. Toen ik hem vertelde dat ik “vast zat” zei hij: “je moet met mij mee”. Ik zei “oké”. En zo simpel kan het soms. Die beslissing om mee te gaan heeft een enorme invloed op mijn verdere leven gehad.

We bezochten op een zondag een introductiedag van Avatar EPC. De organisatie achter dit trainingssysteem heeft zich tot doel gesteld mensen vrij te maken van alles wat ze tegenhoudt om een goed en zinvol leven te leiden. De architect van dit systeem (Harry Palmer) heeft zoveel technieken en oefeningen samengebracht dat je, wanneer je er vol voor gaat, in 10 dagen een ander mens kunt zijn.

Wat een ervaring! Je begint met “Resurfacing”. In de praktijk 3 dagen oefeningen om weer te leren voelen. Daarna leer je technieken, waarmee je één voor één ieder gevoel, emotie en geestesgesteldheid aanpakt, beoordeeld, een plek geeft en de negatieve invloed ervan op jouw leven laat verdwijnen. Er kwam heel wat voorbij. En ik heb heel wat tranen gelaten. Het moeilijkste is dat je jezelf volledig bloot moet geven; maar iedereen in deze trainingen heeft hetzelfde ervaren. En heel belangrijk: iedereen is ervan doordrongen dat je niet verantwoordelijk bent voor zaken die je niet weet en waar je je niet bewust van bent. Je wordt in een “warm bad” van mensen omarmd. Iedereen vecht met gevoelens en ervaringen die je in het leven hinderen.

Ik kwam als een ander mens thuis en iedereen kon ook zien dat ik in positieve zin was veranderd.
En daarmee stopte het niet. Je blijft trainen en tijdens een telefonische training op Eerste Paasdag kreeg ik een heel groot geschenk. Ik besefte dat ik van mijn ouders houd. Voor mij voelde dat als opnieuw geboren worden en wij hebben samen zitten huilen.
In 2010 heb ik in Amerika de Avatar Master training gevolgd en waar de eerste training in Egmond aan Zee gericht was op jouw Zelf, is deze training gericht op het contact met de ander. En wederom: wat een inzichten heb ik verkregen, over mijzelf en hoe communicatie, in de wijdste zin van het woord, werkt. Wow!

Waar ik in 2001 dacht: ach, dat doe ik wel even, weet ik nu: Wanneer je, om welke reden dan ook, een trauma hebt opgelopen, of een traumatische ervaring hebt beleefd, kun je alleen volop van het leven genieten, wanneer je al je emoties en gevoelens een plek hebt gegeven. Helaas kun je dat niet alleen. Je hebt hulp nodig van een goede therapeut, of een goed trainingssysteem. Belangrijk hierbij is dat er geen verborgen agenda is. Ik kan uit de grond van mijn hart zeggen: Het Avatar trainingssysteem maakt je vrij. Het heeft géén verborgen agenda, hoewel sommige trainers in hun enthousiasme wel eens een andere indruk kunnen geven.

 

  • Ik ben blij met mijzelf.

  • Ik ben dankbaar voor mijn leven.

  • Ik ben vol liefde voor het leven en iedereen in mijn leven.